Inż. Marek Ruzikowski

Zmarł 17 listopada 2021 r.

Marek Ruzikowski – inżynier chemik pracował w firmie 2R Pharma Consultants w Warszawie. Był także Przewodniczącym Komisji Rewizyjnej Polskiej Izby Przemysłu Farmaceutycznego i Wyrobów Medycznych POLFARMED.

W 1999 roku przewodniczył grupie kilku profesjonalistów z branży farmaceutycznej, która powołała Stowarzyszenie ISPE Polska (International Society for Pharmaceutical Engineering) Z inicjatywy i pod przewodnictwem Pana Marka Ruzikowskiego, dokonano pierwszej rejestracji organizacji w organach sądowych, a on sam został pierwszym prezesem tego Stowarzyszenia.

Marek Ruzikowski był też inicjatorem i pierwszym Prezesem Zarządu Fundacji Pro Pharmacia Futura, która została powołana w odpowiedzi na narastającą potrzebę wymiany wiedzy i doświadczeń z zakresu farmacji oraz medycyny pomiędzy nauką a praktyką. Głównym zadaniem Fundacji było i jest działanie na rzecz rozwoju współpracy kadry akademickiej z przemysłem farmaceutycznym.

był doskonale wykształconym i kreatywnym inżynierem, a także znakomitym menedżerem. Potrafił realizować plany, skupiając się na wyznaczonych celach i znajdując najlepszych współpracowników. Był także społecznikiem.

dr hab. n. med. Zbigniew Hałat

Zmarł 17 kwietnia 2022 r.

Zbigniew Hałat ukończył studia lekarskie na Akademii Medycznej we Wrocławiu w 1974 roku. Po zakończeniu nauki wyjechał do Afryki, gdzie zajmował się zwalczaniem ciężkich chorób epidemiologicznych.

W latach 1991-1993 był szefem Głównego Inspektoratu Sanitarnego oraz wiceministrem zdrowia. Był również współzałożycielem Polskiego Stowarzyszenia Niezależnych Lekarzy i Naukowców. Do 2020 roku pracował jako dyrektor medyczny Dolnośląskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ.

Dr Zbigniew Hałat był zagorzałym przeciwnikiem szczepień i publicznie wygłaszał swoje poglądy. Twierdził, że szczepionka przeciw COVID-19 zmienia ludzkie geny i przyczynia się do przedwczesnej śmierci. Uważał, że osoby, które się zaszczepiły, są ofiarami propagandy.

Profesor Marian Zembala

Zmarł 19 marca 2022 r.

Profesor Marian Zembala był wybitnym kardiochirurgiem. Od 1993 roku kierował Śląskim Centrum Chorób Serca w Zabrzu.

Uczestniczył w pierwszym udanym przeszczepie serca wykonanym w Polsce, w zabrzańskiej klinice kierowanej przez prof. Zbigniewa Religę.

W 2001 prof. Marian Zembala był pierwszym polskim kardiochirurgiem, który przeszczepił choremu płuco-serce. W 2011 został przewodniczącym rady naukowej przy ministrze zdrowia, a także krajowym konsultantem z zakresu kardiochirurgii. W 2015 roku był ministrem zdrowia.

Był jednym z bohaterów uwiecznionych w głośnym filmie „Bogowie”, opowiadającym o pierwszym w Polsce zakończonym sukcesem przeszczepie serca.

Profesor w 2018 r. podczas pobytu na konferencji w Paryżu przeszedł udar. Od tego czasu poruszał się na wózku. Cały ten czas pozostawał aktywny zawodowo, pełniąc funkcję dyrektora Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu.

Profesor Stanisław Pasyk

Zmarł 4 sierpnia 2020 r.

Wybitny lekarz, wieloletni dyrektor Wojewódzkiego Ośrodka Kardiologii w Zabrzu (obecnie Śląskie Centrum Chorób Serca), pionier nowoczesnej kardiologii.

Stanisław Pasyk urodził się 16 sierpnia 1931 w Zamieściu. W 1954 r. ukończył studia medyczne w Akademii Medycznej w Krakowie. W 1961 ukończył też studia podyplomowe na Uniwersytecie Harvarda. W 1964 uzyskał tytuł doktora nauk medycznych, a w 1973 habilitował się. W 1985 otrzymał tytuł naukowy profesora.

W 1954 został zatrudniony w Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Krakowie. W latach 1962-1967 był kierownikiem Centralnej Międzyklinicznej Pracowni Hemodynamiki, a od 1970 do 1973 kierownikiem Samodzielnej Pracowni Diagnostyki Kardiologicznej Instytutu Pediatrii.

W latach 1973-1975 był profesorem na Wydziale Kardiologii Klinicznej i Doświadczalnej. W 1976 został wykładowcą Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, a w 1984 objął funkcję kierownika Kliniki Kardiologii na tej uczelni. Od 1976 do 1983 był dyrektorem Wojewódzkiego Ośrodka Kardiologii w Zabrzu.

W latach 1961-1967 i 1984-1991 był specjalistą wojewódzkim ds. kardiologii w województwie katowickim, a w 1987 także w województwie opolskim.

W 1998, w uznaniu wybitnych osiągnięć w pracy naukowo-badawczej i dydaktycznej w dziedzinie medycyny, za zasługi dla rozwoju naukowej współpracy międzynarodowej, został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Profesor dr hab. n. med. Andrzej Wojtczak

Zmarł 20 maja 2020 r.

Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Poznaniu w 1955r. Został specjalistą w zakresie chorób wewnętrznych (I stopień 1957r. i II stopień 1961r.) i zdrowia publicznego.

Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w 1962r. w Akademii Medycznej w Poznaniu na podstawie rozprawy pt. „Znaczenie kliniczne oceny zaburzeń równowagi kwasowo–zasadowej”. W 1966r. w tej samej uczelni uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy pt. „Zapalenie odmiedniczkowe nerek w świetle badań czynnościowych”. W 1972r. został profesorem nadzwyczajnym.

W latach 1978–1986 pracował w Światowej Organizacji Zdrowia w Biurze Regionalnym na Europę w Kopenhadze, gdzie był dyrektorem ds. nauki i kształcenia kadr medycznych, a następnie ds. polityki i systemów zdrowia, nauki i kształcenia medycznego.

W 1986r. został kierownikiem Zakładu Międzynarodowych Problemów Zdrowia w CMKP w Warszawie. W 1989 roku został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej oraz na współprzewodniczącego podzespołu ds. Zdrowia w obradach Okrągłego Stołu. W latach 1989–1991 w rządzie Tadeusza Mazowieckiego pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej.

W 1991r. został Dziekanem Studium Medycyny Społecznej CMKP, a następnie dyrektorem w Szkole Zdrowia Publicznego CMKP. W 1995r. przyjął od Światowej Organizacji Zdrowia propozycję utworzenia i zarządzania Centrum Badań nad Zdrowiem w Kobe w Japonii. Funkcję dyrektora Centrum pełnił do przejścia na emeryturę w 1999r. W latach 1999–2005 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Międzynarodowych Problemów Kształcenia Medycznego w Nowym Jorku. Od 2006 pracował w Collegium Mazovia Innowacyjna Szkoła Wyższa w Siedlcach na stanowisku profesora w Katedrze Zdrowia Publicznego.

Członek wielu organizacji i towarzystw naukowych, w tym m.in.: Europejskiego Towarzystwa Zarządzania Opieką Zdrowotną, Europejskiego Towarzystwa Szkół Medycznych, Królewskiej Akademii Medycyny Katalonii, Europejskiego Towarzystwa Edukacji Medycznej, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Autor lub współautor ponad 500 publikacji z zakresu medycyny, kształcenia medycznego i zdrowia publicznego. Redaktor podręcznika „Choroby wewnętrzne” oraz „Zdrowie publiczne wyzwaniem systemów zdrowia XXI wieku” oraz „Zdrowie publiczne Najważniejsze zagadnienia dla studiujących i zainteresowanych nauką o zdrowiu”. Promotor wielu prac doktorskich.

Wielokrotnie odznaczony: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką honorową „Za zasługi dla ochrony zdrowia”, Złotym medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, Srebrnym medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, Brązowym medalem „Za zasługi dla obronności kraju”.

prof. dr hab. n med.
Leszek Kubik

Członek-założyciel Europejskiego Stowarzyszenia Promocji Zdrowia „PRO-SALUTEM”

Pierwszy Prezes Zarządu Europejskiego Stowarzyszenia Promocji Zdrowia „PRO-SALUTEM”

Zmarł 5 listopada 2009 r.

Kierownik Kliniki Kardiologii i Chorób Wewnętrznych, Zastępca Przewodniczącego Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Medycznego, Prezes Europejskiego Stowarzyszenia Promocji Zdrowia „PRO-SALUTEM”.

Prof. dr hab. n. med. Leszek Kubik urodził się w 1954 roku w Gdańsku, gdzie uzyskał dyplom lekarza na Gdańskiej Akademii Medycznej. W 1980 roku podjął pracę w III Klinice Chorób Wewnętrznych Wojskowego Instytutu Medycznego CSK MON w Warszawie, gdzie w kolejnych latach uzyskiwał stopnie specjalizacji w dziedzinie chorób wewnętrznych I stopnia (1982 r.), II stopnia (1985 r.) i w dziedzinie kardiologii (1987 r.). Pod kierunkiem płk prof. dr hab. med. Sylwestra Czaplickiego w 1985 roku obronił rozprawę doktorską pt. „Badania elektrofizjologiczne i 24-godzinna elektrokardiografia dynamiczna według Holtera w rozpoznawaniu zespołu chorego węzła zatokowego”. Jak sam twierdził jego nauczycielem, który miał największy wpływ na jego życie zawodowe był prof. Andrzej Dąbrowski.

Czytaj więcej…

prof. Jerzy Vetulani

Zmarł 6 kwietnia 2017 r.

Psychofarmakolog, neurobiolog, biochemik, profesor nauk przyrodniczych, członek Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności.

Profesor, kierownik Zakładu Biochemii (1976–2006), zastępca dyrektora ds. naukowych (1994–2001), a od 2002 wiceprzewodniczący Rady Naukowej Instytutu Farmakologii PAN w Krakowie. Autor kilkuset prac badawczych o międzynarodowym zasięgu, współtwórca hipotezy β-downregulacji jako mechanizmu działania leków przeciwdepresyjnych. W 1983 laureat Międzynarodowej Nagrody Anna-Monika II klasy za badania nad mechanizmami działania elektrowstrząsu. Jeden z najczęściej cytowanych naukowców polskich w dziedzinie biomedycyny. Wykładowca akademicki. Popularyzator nauki, przez ponad dwie dekady redaktor naczelny czasopisma „Wszechświat”.

Osobowość sceniczna, konferansjer i jeden ze współtwórców Piwnicy pod Baranami (1954–1961), gwiazda magazynu mówionego „Gadający Pies” (2010–2015). Działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL, od 1980 członek NSZZ „Solidarność”. Kandydat na prezydenta Krakowa w wyborach samorządowych w 2002.

Członek honorowy Indian Academy of Neurosciences i Oxford Neurological Society, doctor honoris causa Śląskiego Uniwersytetu Medycznego i Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

prof. dr hab. n. med.
Michał Karasek

Członek-założyciel Europejskiego Stowarzyszenia Promocji Zdrowia „PRO-SALUTEM”

Zmarł 18 lutego 2009 r.

Endokrynolog, histolog, patomorfolog, wieloletni pracownik Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, kierownik Zakładu Neuroendokrynologii. Był wybitnym naukowcem, wspaniałym nauczycielem akademickim o wysokiej odpowiedzialności i obowiązkowości, a także człowiekiem wielkiego serca i niezwykłej dobroci dla chorych, współpracowników i studentów.

Profesor Michał Karasek urodził się 26 września 1937 roku w Łodzi. W 1950 roku ukończył Szkołę Podstawową nr 132 w Łodzi, a w latach 1950–1954 uczęszczał do VIII Liceum Ogólnokształcącego w Łodzi. Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1954 roku i w tymże roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi. Dyplom lekarza uzyskał w 1960 roku. Stopień naukowy doktora nauk medycznych otrzymał w 1967 roku na podstawie rozprawy pt. „Badania morfologiczne, histochemiczne oraz ultrastruktura szyszynki szczura białego w przebiegu regeneracji nadnerczy”, a stopień doktora habilitowanego nauk medycznych w 1973 roku na podstawie rozprawy pt. „Ultrastruktura szyszynki szczura białego w różnych warunkach doświadczalnych”. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1988 roku.

Czytaj więcej…

płk w st. spocz. dr n. med.
Sławomir Adam Tarka

Zmarł 23 lipca 2017 r.

Absolwent Wojskowej Akademii Medycznej, lekarz specjalista chorób wewnętrznych, reumatologii oraz chorób zakaźnych. W latach 1982-2001 dr n. med. Sławomir Adam Tarka pełnił służbę w Wojskowym Instytucie Medycznym. W 1993 r. w Centralnym Szpitalu Klinicznym Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W 1995 r. został wyznaczony na stanowisko adiunkta Kliniki Chorób Infekcyjnych i Alergologii. W 2001 r. przeszedł w stan spoczynku i podjął pracę w Branżowej Kasie Chorych. Dr n. med. Sławomir Adam Tarka pozostawał i pozostanie w naszej pamięci jako niezwykle sumienny oficer-lekarz, doskonały lekarz specjalista, ceniony przez chorych, wspaniały i uczynny kolega.

prof. dr hab. n med. Leszek Hieronim Wdowiak

Zmarł 16 lutego 2010 r.

Profesor Wdowiak był absolwentem Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Lublinie, wybitnym specjalistą z zakresu organizacji ochrony zdrowia i zdrowia publicznego.

Wiele lat pracował w lubelskiej Akademii Medycznej, był też członkiem licznych zespołów centralnej administracji państwowej ds. zdrowia, m.in. konsultantem krajowym w dziedzinie zdrowia publicznego. Od 2007 kierował Instytutem Medycyny Wsi im. Witolda Chodźki w Lublinie.

dr med. Michał Okła

Zmarł 2 października 2016 r.

Urodził się 29 września 1953 r. w Skarżysku-Kamiennej. Michał Okła z wykształcenia i zawodu był lekarzem ginekologiem. W 1977 r. ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Białymstoku.

Od 1977 r. pracował w Zespole Opieki Zdrowotnej w Skarżysku-Kamiennej, jako stażysta, asystent, a następnie zastępca ordynatora Oddziału Ginekologiczno-Położniczego szpitala w Skarżysku-Kamiennej (1991-1997). W latach 1979-1982 był kierownikiem Oddziału Pomocy Doraźnej. W 1989 r., został dyrektorem Zakładu Opieki Zdrowotnej w Skarżysku-Kamiennej i funkcję tę pełnił do czerwca 2005 r. Od 2003 do 2005 r. pełnił również funkcję wiceprzewodniczącego Związku Pracodawców Zakładów Opieki Zdrowotnej województwa świętokrzyskiego. W latach 1991-2005 był delegatem Świętokrzyskiej Izby Lekarskiej oraz rzecznikiem odpowiedzialności lekarskiej.

W latach 1990-1994 był radnym Rady Miasta Skarżysko-Kamienna, od 1998 do 1999 członkiem Zarządu Miasta i radnym powiatu skarżyskiego. W latach 2002-2005 był radnym Sejmiku Województwa Świętokrzyskiego. W ramach swojej działalności społecznej był także prezesem Rady Nadzorczej Fundacji „Daj szansę” promującej młode talenty. W 2003 r. został laureatem konkursu „Skarżyszczanin 80-lecia”.

Należał do Platformy Obywatelskiej RP i był członkiem Rady Krajowej tej partii. W Senacie VI kadencji był członkiem Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą oraz Komisji Zdrowia. Był członkiem NSZZ „Solidarność”. Uważał, że leczenie ludzi to jego powołanie, ale jego wielką pasją była również polityka.

Był żonaty, miał troje dzieci.